Blijf zitten waar je zit en verroer je niet, hou je adem in en stik niet!

In mijn jeugd riepen we dat om diegenen die bij het spelletje verstoppertje nog niet gevonden waren een hart onder de riem te steken. Een bijzondere zin, want eigenlijk is het een reactie die veel mensen gebruiken in stresssituaties. Ze bevriezen en houden hun adem in.

Als je geboren wordt neem je je eerste diepe ademteug. Je ademt het leven in. Ergens in je leven zul je je laatste adem uitblazen. En de bedoeling is dat je tussendoor blijft ademen.

Toch vergeten we dat op cruciale momenten. Met ingehouden adem kijken we hoe onze kinderen hun eerste stapjes zetten. Met ingehouden adem wachten we op de diagnose van de dokter. Met ingehouden adem kijken we naar bloederige ontknoping van een spannende thriller.

Onze adem stokt in onze keel als we de man of vrouw van onze dromen zien. Onze adem stokt als we schrikken van een bericht in de krant. Onze adem stokt in momenten van groot verdriet.

Als we te veel van zulke stressmomenten achter elkaar beleven, kan ons lichaam in ademnood komen. Onze spieren, zenuwen, hersenen en organen krijgen dan niet voldoende zuurstof, wat kan leiden tot allerlei vage klachten, zoals hoofdpijn, buikpijn, hartkloppingen en duizeligheid. Een slechte ademhaling kan leiden tot een verstoorde energiehuishouding en verlies van kracht.

Adem diep en rustig door als het spannend wordt. Blijf in beweging. En neem een adempauze, kom even op adem als je merkt dat je buiten adem raakt. Adem het leven en al zijn onverwachte gebeurtenissen met volle teugen in, zodat elke vezel van je lichaam vitale energie kan opdoen. Want het leven kan adembenemend zijn.